wywody szafowe

Tak samo jak kiedyś życzyłem sobie, by dostać list z Hogwartu, tak teraz marzę o tym, by moja szafa prowadziła do Narnii, bo boję się, że niedłgo skończę jak Ci z tych programów o sprzątaniu. Dokładnie wszystko przeliczyłem: 15 marynarek,13 par spodni, 19 swetrów (huh, serio?) plus miliard koszul, nie wliczając w to morza t-shirtów i rzeczy o niewiadomym przeznaczeniu.  ***Hehehehhe jeszcze akcesoria hehehehe***

Złapałem się na własnym szaleństwie już w czerwcu, gdy wróciwszy do domu zauważyłem, że dla rzeczy, które namnożyłem we Wrocławiu nie ma miejsca, bo istnieją jeszcze te z czasów liceum. A najgorsze (najlepsze?) w tym wszystkim jest to, że wszyyyyyystko mi się podoba, bo wszystko jest piękne, unikatowe, same pyszności. DEMYT. I jak tu rozwiązać mój problem? Nie mogę przecież czegokolwiek odłożyć do pudła z podpisem "nieokreślona przyszłość", albowiem przyszłość jest tu i teraz, "jest impreza i trzeba jakoś wyglądać" (całuski Kolbe :*) Wyrzucanie nie wchodzi totalnie w rachubę, gdyż "moda wraca", c'nie? Poza tym wciąż wspominam traumę z dzieciństwa, gdy moja matka spaliła na ogródku najpiękniejsze perełki jakie widziały moje młode oczy, pytając przy tym absurdalnie  "kto będzie w tym chodził?".
A może by tak zacząć sprzedawać? Huhuhu, moje serce chyba by pękło na miliard kawałków (tak jestem z tych osób, które przywiązują się do rzeczy, i do dziś trzymam karteczki z przedszkola i inne podobne szpargały). ~~Poza tym, mając przytłaczającą ilość wolnego czasu, mniej więcej co trzy dni tworzyłem nowy ciuch, jakby było mi mało. Pocieszające jest jedynie to, że MAM SIĘ W CO UBRAĆ. Ale.. jak żyć?(tu następuje kolejne tępawe "hehehe")  No nic, czekam na moje miliony i zafunduję sobie garderobę jak Mariah, może to pomoże.

I tak siedzę pisząc te głupoty, chociaż powinienem wszystko porządkować, a nade mną góruje zwał fatałaszków.
 Hehs, Roisin idealnie się tu wpasowuje.